Do Opiekunow

Wy, którzy stoicie z boku...
Co kryjecie się w cieniach!..
Poza domeną wzroku...
W innych mieszkacie spojrzeniach!

Znów będę was prosił i mówił
Że bliskim potrzeba pomocy...
Nie chcę, by ktoś nas zbawił!
Lecz nie będę tak trwał w niemocy!

Nocą jesteście silniejsi
Więc wysłuchajcie mej prośby!
Chociaż nie myśmy najwięksi
Nie myśmy rycerze groźby...

Niektórzy żyją w cierpieniu
Niektórzy z tych mi najbliższych...
Taplają się w bolesnym cieniu...
Chwytają tratw choćby najlichszych

Nie wyście są wszechmogący
Bo takich tu przecież nie ma
Amulet na sercu płonący...
Rozświetla nasze spojrzenia!

Nadzieja naszymi ostrzami
I bronią najpotężniejszą
Jesteśmy zwycięstwa królami
Gwardią Wam najwierniejszą!

Stoimy więc tu, gotowi
By cios przyjąć na serce!
Giganci płomienni, lodowi
Głowy skłaniając w podzięce

Wam, drodzy Opiekunowie
Bo zawsze przy nas stoicie
Panie astralne, panowie
Nas cierpliwości uczycie...


Sztandar Wiatru poniosę
I góry będę zdobywał
Największe cierpienia zniosę
Serca przestanę ukrywać...