Lod i ogien

Lód i ogień kiedyś się spotkają
Połączone jak światłość i cień
W smutku, w szczęściu, smak siebie poznają
Gładki jedwabiem, kujący jak cierń

Utopieni kaskadą wyższości
Nad szczytem piekła, hen w dolinach snu
Otoczeni honorem podłości
Poranieni są gładkością kłów...

Na śmierć, na zatracenie, na chwałę pamięci
Odtańczycie tan pragnących ciał
Z czasu wyzwoleni, ze świata wyrżnięci
Upojeni przez wspólnoty szał

Opowiedz mi o cieniu, choć idziemy w świetle
A pragnąc księżyca słońce ogląda nas
Nawet będąc w niebie mówił będę o piekle
Stąpając w wieczności, pomnym, czym jest czas

Więc znowu i już nigdy, na zawsze-ani razu
Połączmy dusze dwie w tańcu odrębności
Na szkle jasnym czystością odmalujmy skazę
Ciężkości naszej ziemi zbuntujmy się lotnością

Długą mową myśli, ciepłym słowem czynu
Okażmy sobie teraz, gdy nie ma dnia pory
Miłość brutalności, spokój krwawego płynu
Karne pieśni dumy i pychę pokory

Oddam dziś Ci siebie, biorąc Ciebie całą
Razem, razem, lecz w oddzielnym śnie
Najwięcej powiedzą, ci co nic nie znają
Że żelazem trąci i najsłodsza krew...

I teraz upadnijmy w azyl szlachetności
Wzlećmy w gniewu i w mroku zamczysko
Zgnieceni ciężkością wszelakiej lotności
Z lodu i z mroku rozpalmy ognisko...